Święto Niepodległości

Kocham Polskę, świętuję! Mamy Niepodległą! Tą wyśnioną, wymarzoną, wywalczoną za wielką cenę krwi, zdrowia i życia wielu pokoleń. Ze względu na czas i okoliczności, te wewnętrzne i zewnętrzne, każde pokolenie miało inną wizję tej wolnej Polski. Ale kilka przymiotów i ideałów z pewnością można sprowadzić do jednego mianownika. To miała być Polska demokratyczna, zasobna, bezpieczna, troszcząca się o wszystkich jej obywateli, mądrze rządzona, szukająca przyjaciół wokół siebie, krocząca zawsze ku nowoczesności. Tylko wtedy, kiedy Polacy stawali zwarci i zjednoczeni, jeden obok drugiego udawało się to osiągnąć. Niestety, prawie zawsze, jedynie na krótką chwilę. Żyjący na przełomie wieków obywatele późniejszej II Rzeczypospolitej zaledwie dwadzieścia lat cieszyli się wolnością i niepodległością. Dokonali dzieła niezwykłego, w bardzo krótkim czasie odbudowali państwowość i jej wszystkie instytucje. Ale nie ustrzegli się błędów w polityce wewnętrznej i nie dostrzegli w porę zagrożeń z zachodu i wschodu. Pokolenie Kolumbów bądź nie doczekało wolności, bądź ta która przyszła ze wschodu, w swej karykaturalnej postaci, deptała ich ideały, ich godność, a często pozbawiała życia. Robotnicy z Poznania, Gdańska, Gdyni, Radomia doczekali wolnej Polski. Czy dla uczczenia ich pamięć, dziś po raz kolejny nie warto zapytać, czy te uniwersalne przymioty jednego mianownika są realizowane? Czy stać nas na wznoszenie się ponad podziały? Czy taki dzień jak 11 listopada stanie się w końcu symbolem współpracy w imię najważniejszych wartości? Czy nas Polaków stać na to, by w takim dniu być razem? Historia jest nauczycielką życia. Pamiętajmy o tym, zwłaszcza teraz, zwłaszcza dzisiaj. Życzę radosnego świętowania.